Alleenstaand of alleengaand. Het zijn maar twee letters verschil. Toch viel voor mij het puzzelstukje op zijn plaats toen een oud-collega mij nog niet zo heel lang geleden alleengaande moeder noemde. Ik voelde zoveel opluchting. Dit is wie (wat) ik ben! Ik ben Irene en ik ben de alleengaande moeder van Luka.
Luka is vijf en ik heb me in die vijf jaar nog nooit een alleenstaande moeder genoemd, terwijl ik dat wel ben. Hartstikke alleenstaand zelfs – niet eens een co-ouderschap. Het zal te maken hebben met mijn eigen associatie. Bij een single mom denk ik meteen aan een jonge vrouw die tijdens de zwangerschap in de steek is gelaten, die zielig en eenzaam is en het liefst ook andere problemen heeft, zoals schulden of een verslaving.
Stom hè? De groep alleenstaande moeders is immers niet bepaald homogeen. Waarom denk ik niet aan alle Bewust Alleenstaande Moeders? Of aan moeders die hun partner hebben verloren? En misschien nog wel het meest idioot: waarom denk ik meteen aan zielig en niet aan fucking sterk?
Geen idee. Komt het door de beeldvorming online of op televisie? Door programma’s als 16 And Pregnant of Vier Handen Op Eén Buik? Waar het ook vandaan komt: het lukt me niet om dat treurige beeld los te laten. Ik weet dus wel beter, maar verstand en gevoel zijn soms de grootste vijanden van elkaar.
De reden dat ik alleenstaand ben, is omdat Luka’s vader in zijn thuisland Ethiopië woont. Ik noem ons altijd een gezin met 5500 kilometer afstand ertussen. Een soort LAT-relatie XL. We zien elkaar zo’n twee keer per jaar en geloof me: dat was nooit de bedoeling. Maar dat is het leven. Het leven trekt zich niks aan van bedoelingen.
Dat speelde denk ik ook mee in mijn ontkenning van het alleenstaande ouderschap: in hart en hoofd deed ik het niet alleen. Dat is leuk en aardig, en romantisch zelfs, maar voor de praktijk veranderde dat natuurlijk niks.
Lees ook van Irene: Hoe ik als alleenstaande moeder kan toveren met tijd
Ik wilde dus niet dat mensen mij als alleenstaande moeder zagen en dat lukte aardig. In zekere zin lukte het zelfs te goed. Zo weet ik nog dat bij een kennis opeens het kwartje viel dat ik alleenverdiener ben. “Goh,” zei ze, “dat heb ik me nooit gerealiseerd.” Dat krijg je dan, dat mensen door jouw eigen ontkenning vergeten dat je in de regel alles in je eentje doet.
Toen ik door mijn oud-collega een alleengaande moeder werd genoemd, voelde dat als een broek die direct heel lekker zit. Bij die benaming heb ik niet die verdrietige, meelijwekkende bijsmaak die ik bij alleenstaand wel heb – hoe absurd en onterecht dus ook. Tegelijkertijd maakt alleengaand meteen duidelijk dat er niemand anders is dan ik. Door mezelf zo te presenteren, voel en krijg ik de erkenning die ik verdien.
Ja, het zijn maar twee letters. Maar voor mij maken die twee letters gek genoeg een wereld van verschil.
Beeld: Irene Groenink
Na twaalf jaar haar eigen salon te hebben gerund, was Lindsay van der Meijs toe aan iets anders. In deze editie van Zakenmama in the
‘Wat draagt jouw kind zich toch voorbeeldig! Het is zo’n schatje!’ Krijg jij met enige regelmaat zo’n lieve, positieve opmerking als je kind weer naar
Mierzoete schuimpjes, (chocolade) pepernoten en een stukje speculaas: het sinterklaasfeest staat in het teken van zowel cadeautjes als heerlijke lekkernijen. Een zak kruidnoten doet het
Het ultieme momentje voor jezelf, wekelijks in je inbox? Yes! Elke maandag sturen we je 3 bite-sized stukjes content, speciaal voor jou geselecteerd. Perfect voor als je 5 minuutjes voor jezelf hebt op de bank, in bed of – tja, laten we maar gewoon eerlijk zijn ;) – op de wc.
Geen standaard nieuwsbrief, maar elke week jouw portie me-time. Mails om naar uit te kijken, voor en door zakenmama’s.
