Bless me dat ik mijn kraamweek niet overweldigend vond en dat Luka mij nog nooit een hele nacht wakker heeft gehouden. En geen idee waarom, maar ik voelde me niet onzeker in het begin en ik kan me niks voorstellen bij de kraamtranen waar iedereen het over heeft.
Er zit een grote adder onder het gras hoor. Want privé was het rondom de geboorte één grote puinhoop. Om je een idee te geven: ik zou in Ethiopië bevallen, het land van de vader van Luka. Ik had mijn baan al opgezegd, mijn auto verkocht en mijn afscheidsfeest achter de rug. Om veiligheidsredenen moest ik onverwachts in Nederland blijven. Zo zat ik opeens op de baarkruk bij mijn ouders thuis, zonder vriend, want die was wél onder barre omstandigheden in zijn thuisland en die kon ik pas vier maanden (maanden, ja, geen dagen) na Luka’s geboorte spreken. Ik heb het altijd als hulp van het universum gezien, dat alles rondom het moeder zijn verder zo makkelijk verliep.
Mensen complimenteren mij wel eens met hoe ik door het moederschap heen huppel, ondanks dat ik er alleen voor sta. Dat is super lief. Maar weet je? Alles alleen doen heeft ook zijn voordelen. Althans, voor mij. Ik vind het belangrijk om dat te benadrukken. Ik ben natuurlijk niet de stem van alle alleengaande moeders. Iedere situatie, iedere moeder en ieder kind is uniek.
Als je alles alleen doet, weet je altijd waar je aan toe bent. Wordt je baby ‘s nachts wakker? Dan moet jij eruit. Niemand anders doet dat voor je. Dat klinkt misschien als een nadeel juist, maar bij mij zorgde het voor een bepaalde rust. Ik moet altijd lachen om de verhalen van collega’s en vriendinnen: dat de partner weer door het gehuil heen is geslapen en dat zij er dus maar weer uit is gegaan, terwijl zij de volgende ochtend moest werken en haar wederhelft niet. Dat soort dingen. Nooit last van gehad.
Hetzelfde zie je ook met het halen en brengen van en naar school. Of met eten koken en het huishouden. Het is bij mij nooit een wedstrijdje wie het drukker heeft of wie moeër is. En dat brengt mij meteen tot het volgende: ik heb, naast het moeder zijn, geen relatie hoog te houden. Tenminste, niet in dagelijkse zin. Liefde is nu eenmaal een werkwoord en zeker na de komst van een kleintje is het soms noeste arbeid, als ik de verhalen moet geloven. Laten we wel zijn: slaaptekort maakt je allebei ook geen leuker mens. Natuurlijk staat daar tegenover dat ik ook de mooie kanten van de liefde en het samenleven moet missen. Wat ik al zei: zie mijn positieve kijk als mijn manier van relativeren.
Ik moest trouwens wel lachen op het schoolplein laatst. Een ouder vroeg zuchtend hoe ik dat toch doe: fulltime voor Luka zorgen en zelfstandig ondernemer zijn. Ik antwoordde met een knipoog dat ik ‘s avonds niemand naast me op de bank heb zitten tegen wie ik gezellig moet doen. Als ik tot 00.30 uur door wil werken, werk ik tot 00.30 uur door. En misschien dat ik de avond erna wel om 20.00 uur in bed kruip om Goede Tijden te kijken. Nobody cares en dat vind ik lekkerder dan ik ooit had verwacht.
Er zijn nog heel veel andere voordelen of mooie kanten te noemen, vanuit mij gezien. Zo geloof ik echt dat de band tussen een alleengaande moeder en haar kind anders is dan de band die andere moeders met hun kind hebben. Niet per se beter of sterker – weet ik niet – maar anders. Ik bespreek mijn dag bijvoorbeeld uitgebreid met Luka. Met wie moet ik dat anders doen? Hij vraagt het inmiddels ook zelf: ‘Hoe was jouw dag, mama? Heb je goed gewerkt? Wie waren er allemaal?’ Je voert andere gesprekken als je op elkaar bent aangewezen.
Een ander voordeel tot slot, en één die me een absoluut triomfantelijk gevoel geeft: als alleenstaande moeder ben je super zelfredzaam. Independent woman, alles. Ik heb nooit begrepen wat stelletjes precies doen als ze samen hun baby gaan verschonen. “Loop je even mee?”, heb ik al zo vaak gehoord. Houdt de één het kind dan vast en geeft de ander de luier aan?
Dat bedoel ik niet denigrerend, natuurlijk. Ik begrijp helemaal dat als je samen bent, je dingen ook sneller samen doet. Net als dat je je kind minder gauw meeneemt ergens naartoe als je partner gewoon thuis is. Als je alleen bent, is dat anders. Overal waar ik naartoe ging, ging Luka met mij mee. Je kunt niet voor iedere poep en scheet een oppas regelen.
Zo vergeet ik nooit dat ik Luka, toen amper zes weken oud, meenam naar een verjaardag. Het was een uurtje rijden, maar op de terugweg hebben we er drie keer zolang over gedaan. Oorzaak: onverwachte ijzel. Het verkeer stond helemaal stil. Mijn benzinelampje begon te branden, maar ik moest mijn motor wel laten draaien omdat de temperatuur anders direct zakte naar heel onaangenaam. Toen kreeg Luka ook nog honger. Zul je net zien. Ik deed mijn waarschuwingslichten aan, stuurde naar de vluchtstrook en legde Luka aan mijn borst. Daarna ben ik via de vluchtstrook heel langzaam naar de eerstvolgende afslag gereden en heb ik daar in de buurt getankt.
Stressvol? Heus wel een beetje. Maar ik zag het vooral als een klein avontuur dat mij als jonge moeder heel veel zelfvertrouwen gaf. Om maar aan te geven: als papa er was, was Luka thuisgebleven. Wel zo makkelijk. En hoewel ik het liever ook zo had gezien, was ik nu alleen.
Lekker alleen met Luka.
Knuffels die op de grond zijn gevallen, nachtmerries, ‘nog één beker water’, vieze luiers, slaapregressie, sprong, tandjes die doorkomen: het leven van kinderen gaat niet
Deze week gaan we weer naar de stembus. Hoewel de Provinciale Staten verkiezingen minder aandacht trekken dan de Landelijke verkiezingen, zijn ze wel degelijk belangrijk!
Het is alweer drie jaar geleden dat Het Virus ons dagelijks leven op z’n kop zette. Voor velen vormden de lockdowns een flinke uitdaging, maar
Het ultieme momentje voor jezelf, wekelijks in je inbox? Yes! Elke maandag sturen we je 3 bite-sized stukjes content, speciaal voor jou geselecteerd. Perfect voor als je 5 minuutjes voor jezelf hebt op de bank, in bed of – tja, laten we maar gewoon eerlijk zijn ;) – op de wc.
Geen standaard nieuwsbrief, maar elke week jouw portie me-time. Mails om naar uit te kijken, voor en door zakenmama’s.
